Dandelions.
Blog 1: Dandelions..
Mijn eerste blog die op de website verschijnt staat in het teken van de paardenbloemen die op mijn website als achtergrond dienen. Deze bloemen zijn met een duidelijke reden uitgekozen als achtergrond.
De paardenbloem staat symbool voor emotionele weerbaarheid. Paardenbloemen kunnen in de meest onwaarschijnlijke situaties groeien en bloeien. En je kunt het als teken zien dat ondanks het intense verdriet dat gedragen wordt, het verliezen van jouw o zo gewenste kindje ook jij in staat bent om dit verlies te boven te komen. De gele kleur van een paardenbloem kan in relatie met rouw in het teken staan van de zon die door de duisternis heen breekt. Net zoals mettertijd de zon langzaam weer begint te schijnen als je een gezond rouwproces doorloopt.
Over het algemeen worden paardenbloemen geassocieerd met de kracht om boven de uitdagingen van het leven uit te stijgen. Deze associatie past voor mij als een jas. Daar waar ik had verwacht dat ik volledig ten onder zou gaan nadat de grond onder mijn voeten weg was gezakt na de diagnose trisomie 18. Wat voor ons betekende met de enorme orgaanschade die Zyon * had, dat enkel het afbreken van de zwangerschap de juiste beslissing voor hem was. Een situatie waar ik heel naïef geen ogenblik rekening mee had gehouden dat ons dit zou kunnen overkomen. Terwijl met de wetenschap dat er 1200 tot 1400 baby’s per jaar in Nederland stil ter wereld komen eerder de conclusie zou moeten zijn waarom zou het ons NIET overkomen. Een zwangerschapsafbreking was sowieso op voorhand voor mij geen optie, want immers als kinderverpleegkundige die het allerliefste met meervoudig gehandicapte kinderen werkt weet als geen ander dat geen kwaliteit van leven in de ogen van de maatschappij nogal eens heel verkeerd wordt geïnterpreteerd. En dus was ik van mening dat ieder kindje ongeacht de situatie welkom was… Zyon* was ook meer dan welkom, echter zijn enorme orgaanschade ten gevolge van de trisomie 18 liet duidelijk zien dat een leven buiten de baarmoeder voor hem onmogelijk was. En ineens was het geen kwestie meer van wel of niet welkom zijn. Maar wat is voor Zyon * de beste situatie. Zal hij überhaupt de zwangerschap overleven tot de 40 weken of komt hij gaandeweg te overlijden en loop ik met een stil kindje in mijn buik rond wat voor mij zou voelen als een tikkende tijdbom..
En dus “kozen”wij voor een zwangerschapsafbreking. De eerste 2 maanden waren zwaar maar toch ging het dagelijkse leven ook gewoon door. Mijn 3 oudste kinderen hielden mij met hun dagelijkse routine op de been en dwongen mij min of meer om rustig door te blijven ademen. Per dag bekijken wat lukte. Huilbui na huilbui.. Langzaam droogden de tranen op en kwam er weer meer rust terug.
Het simpele mooie uiterlijk van deze bloem herinnert ons eraan dat het leven doorgaat zelfs wanneer er een zwaar verlies is geleden. Deze bloem brengt een overlevingskracht met zich mee die uitdagingen en problemen trotseert. Ten tijden van het verlies van mijn eigen zoon voelde ik heel sterk die oerdrang tot overleven. Met 2 hele duidelijke keuzes: of in het verdriet gaan zwelgen of diep in de rauwe rouw duiken en alle obstakels die ik zou tegenkomen in het proces te trotseren. Ik koos heel bewust voor de 2e optie. Dat was ik verschuldigd aan mijzelf maar zeker ook aan mijn 3 oudste kinderen. Ik wist diep van binnen dat ik dit verlies in mijn leven zou kunnen gaan verweven...
