Een onheilspellend voorgevoel.

Blog 2: Een onheilspellend voorgevoel..
Vandaag las ik op facebook op de pagina van mama plaats een blog van een mama die tijdens de zwangerschap een niet pluis gevoel had. Haar gevoel kwam uit, het kindje bleek overleden te zijn omstreeks de 17e week van haar zwangerschap. En ze liep al even rond met een doodstil kindje in haar buik. Dat niet pluis gevoel herkende ik onmiddellijk.
Want tijdens de prille zwangerschap van Zyon had ik aldoor een niet pluis gevoel. Een dusdanig gevoel dat ik de verwachting had dat deze zwangerschap op een miskraam zou uitlopen. En enigszins verbaasd was ik dan ook dat er op de termijnecho wel degelijk een keurig beeld met groeiend kindje en kloppend hartje zichtbaar werd. Hoe bijzonder!
Ondanks de weken die verstreken groeide mijn vertrouwen in deze zwangerschap niet. Ik bleef lasthouden van een vreemd onderbuik gevoel. Aangezien de controles goed waren, de tijd verstreek en daarmee de zwangerschap vorderde dwong ik mijzelf om vertrouwen te krijgen. Immers als mijn lichaam de zwangerschap intact hield dan zou het wel goed zijn toch?
Net als vanouds met mijn oudste 3 kinderen werd er met 14 weken een pretecho ingepland en we keken er naar uit om het geslacht van dit kindje te ontdekken. De pretecho was prachtig en verliep voorspoedig. Er werden geen gekke dingen zichtbaar enkel een prachtig jongetje die heerlijk in de baarmoeder lag te vertoeven. Wat een wonder!
Langzaam begon ik toch maar kleding en andere benodigdheden te kopen. Want na zoveel goede berichten zou het dan wel echt werkelijkheid worden. Over een paar maanden een wolk van een baby in mijn armen.
Toch liet dat onheilspellende gevoel mij niet los, ik droomde zelfs 1x dat ik de baby zou moeten gaan begraven. Badend in het zweet en in paniek werd ik wakker tot ik besefte dat het slechts een hele nare droom was geweest.
Tot de 20 weken echo bij het echocentrum duidelijk maakte dat er enige zorgwekkende signalen zichtbaar werden die nader bekeken moesten worden. Toen begon het besef al te komen dat mijn intuïtie mij aldoor had gewaarschuwd, om de vernietigende klap te verzachten wellicht? Een aantal dagen later werden wij voor een aanvullende echo verwacht, deze keer in het UMCG op de poli. Daar werd bevestigd dat de opgemerkte markers er inderdaad waren en nog veel meer afwijkingen werden zichtbaar bij specifiek onderzoek. Het was overduidelijk dit kleine jongetje had met al zijn orgaanschade hoe dan ook geen enkele kans van leven buiten de buik. Ongeacht de uitslag. De grond zakte onder mijn voeten vandaan en ik raakte verdoofd. Mijn hersenen namen mij in bescherming voor het nieuws dat gebracht werd. Een vruchtwaterpunctie zou 100% uitsluitsel bieden. En die kwam 3 dagen later, trisomie 18 werd bevestigd. Met maar 1 juiste keuze voor hem…
Mijn voorgevoel werd werkelijkheid, 1 week later werd mijn piepkleine prachtige zoon oorverdovend stil geboren. En 3 dagen later zat ik met hem op mijn schoot in zijn piepkleine mandje op zijn crematie..
In de afgelopen jaren na veel contact met lotgenoten bleek ik niet de enige te zijn die ook een onheilspellend voorgevoel hadden ten tijden van de zwangerschap. En die net als mij achteraf kunnen zeggen ja ik wist eigenlijk al puur op basis van mijn intuïtie dat deze zwangerschap niet goed zou eindigen. Deze deed al een poging om de klap die zou gaan komen te verzachten door waarschuwingen ter voorbereiding op dat hartverscheurende nieuws te geven.